Ik heb een enorme drive om de wereld een beetje mooier achter te laten dan ik hem vond. En dan vooral op het gebied van liefdevol contact in de meest belangrijke relaties. Want wat doen we de mensen die we het liefste hebben af en toe geweld aan!
Daar had ik zelf ook wel een handje van (en stiekem af en toe nog). Want als je zelf heftige emoties ervaart, moeten die eruit. En als anderen dan net de trigger zijn, dan is het dus hun schuld! (vond ik…) . Dat resulteerde in een boos en onzeker kind waarvan mijn ouders geen flauw idee hadden wat ze ermee aan moesten. En hun onmacht om goed met mij om te gaan maakte het alleen maar erger. Met als gevolg dat ik mij ongewild en ongewenst voelde en piep-jong als ik was suïcidale gedachten ontwikkelde.
Gelukkig is het met mij in de puberteit, na wat horten en stoten, uiteindelijk wel goed gekomen. Maar de relatie met mijn ouders had inmiddels wel een aantal flinke deuken opgelopen en van écht liefdevolle verbinding was weinig sprake meer. Ook dat vond ik op dat moment vooral hún schuld.
En toen werd ik zelf moeder. En kreeg eerst een enorm introvert jongetje, wat zijn emoties juist (te) weinig toont om vervolgens een 2de jongetje op de wereld te zetten wat ‘over-emotioneel’ reageert. Van heftige boosheid, naar intens verdriet, naar enorme blijdschap en weer terug en dat alles in de tijdspannen van minder dan een uur.
En wat werd in daar door mijn kinderen in uitgedaagd! De gebroken nachten, het constante beroep dat ze op me deden. Ik had het gevoel dat ik langzaam leegliep. Vooral toen de jongste geboren werd had ik het zwaar. Een kereltje met een pittig karakter en sterke wil. Ik heb echt getwijfeld en gedacht; “Wilde ik dit écht zelf? Wie heeft gezegd dat dat een goed idee is, een gezin?!” Als ik mijn frustraties hierover uitte, werd dat al snel weggewuifd met de woorden ‘het komt wel goed’ of ‘je moet er even doorheen.’
Ik ben wél altijd aan mijn principe vast blijven houden, ook al lukte het me niet goed om het ook in de praktijk te brengen. Dan zat ik te mopperen tegen de oudste dat hij toch echt eens wat meer moest praten over zijn emoties. En 2 zinnen later tegen de jongste ‘klaar met huilen nu!’ riep. Met pijn in mijn buik, want dat was precies NIET hoe ik moeder wilde zijn. Steeds heb ik gezocht naar manieren om in de acceptatie en dat liefdevolle contact te blijven investeren, op een manier die werkt én bij mij past.
En uiteindelijk moest ik erkennen: dat lukt mij niet op eigen kracht. én dat hoeft ook helemaal niet. Door de hulp die ik zocht en vond, zijn mijn blik en reactie veranderd, en daardoor mijn kinderen ook. Ik leerde veel beter relativeren en de lat lager leggen. Ik leerde accepteren dat ik niet zo goed in staat ben om mijzelf weg te cijferen.
In mijn geval heb ik moeten leren omgaan met de heftige emotionele uitbarstingen van onze jongste zoon die bovendien graag als meisje door het leven wil. Op onze oudste, juist een zeer introverte jongen, leg ik nu minder druk om ‘alles uit te praten’ en ‘sociaal te doen’ (zoals hij dat zelf noemt). Hierdoor is ons contact beter en kruipt hij zelf juist meer uit zijn schulp.
De introvertie bij de oudste en de heftige emoties van de jongste zijn er beiden dus nog steeds.
Maar een gezin is als een mobile die boven de wieg hangt. Als één figuurtje anders beweegt, gaan ze allemaal anders bewegen, doordat ze onderling verbonden zijn. Dus als mijn jongste nu intens verdrietig is en zegt dat hij een vreselijk leven heeft, dan wordt ik niet meer boos en kan ik mijn eigen behoefte aan rust/stilte even parkeren om er voor hem te zijn. Daardoor is het veel sneller weer rustig en heb ik dus ook weer wat ík wil! Win-Win;-)
Sinds ik zelf met veel meer rust, liefde en ontspanning moeder kan zijn geniet ik elke dag van mijn kinderen-zelfs van de boze buien!-. Het hoeft nu ook niet altijd leuk te zijn thuis, soms zijn er baaldagen en loopt het niet lekker. Of heeft mijn kind een pestbui, maar dat zegt niets over mij als moeder (weet ik nu). Ik zeg dan tegen mezelf: ‘ook deze dag gaat voorbij.’
Het valt het mij steeds weer op dat het in andere gezinnen –nog- steeds een ‘gevecht’ is. Omdat ik elke dag ervaar hoe met een beetje hulp het zó anders kan zijn, wil ik andere gezinnen daar heel graag bij helpen. Want iederéén kan dit bereiken in zijn/haar gezin (in welke samenstelling dan ook).
Ik begeleid ouders met temperamentvolle, boze kinderen en niet de kinderen zelf. Dat is veel effectiever: jij kan je kind zélf beter helpen, ook als ik straks niet meer in beeld ben. Én je doet dit voor je kind én jezelf, zonder dat je kind belast wordt met een ‘stempeltje’ of hokje. Hoe fijn is dat voor je kind?!
Maar ik ben er ook voor je. We kijken wat je graag zou willen en wensen voor je kinderen en voor jezelf, en wat bij jou en je gezin past.
- Ik ben directief en soms confronterend, op een liefdevolle manier. Kan dat wel? Ja dat kan echt!
- Ik ga voor concrete resultaten. Dat jij mij daarbij niet altijd aardig/lief vindt, vind ik geen probleem. Ik wil dat het beter gaat met je kind en in je gezin.
- Spiritualiteit en dan met name de overtuiging dat alles met elkaar verbonden is, is een belangrijke ‘onderlegger’ bij mijn manier van werken. Maar wel zonder zweverig te worden: hier in het ‘aardse bestaan’ komen de opvoed-uitdagingen langs, dus daar zullen we in het hier en nu mee aan de slag moeten.
- Ik geef je daarnaast praktische, direct toepasbare tips om het contact met je kind te verbeteren en het thuis gezelliger te hebben met elkaar.
- Ik ben een coach en geen therapeut: ik stimuleer je om een actieve houding te hebben en voor maximale inzet te gaan; tijdens de coachsessies, maar ook daarna.
Wil jij ook liefdevoller en vanuit je eigen wijsheid in contact zijn met je kinderen? En de boze buien de ‘baas’ worden?
Ik kom dan binnen 48 uur bij je terug. Ik kijk uit naar je reactie!
Oh ja, en mocht je meer willen weten over mijn opleidingen en werkervaring, dan kan je dit vinden op mijn Linked-in profiel.
